Verlies

Er is weinig of niets tegen te doen. Borderline is sterk en heeft Depressie stevig aangewakkerd. Ik voel me doodongelukkig.

Het is vreselijk dat elk stukje vooruitgang keer op keer uit mijn handen wordt geslagen door dat loeder. Elk contact wordt afgekraakt, en verpulvert  aan mij achtergelaten. Borderline zegt, dat het allemaal niets te betekenen heeft. Hij laat mij achter in een vacuüm. In het oog van een orkaan. Stevig opgesloten door goed beveiligde grenzen, buitengesloten voor het leven.

Hij laat mij achter met slechts een boodschap. ‘Begin nergens aan, ik pak je alles weer af’.  En ik geloof hem. Ik weet, dat hij die macht heeft en ik weet dat hij mij nooit iets zal laten.

Zoals mijn moeder deed, eigenlijk. Haar dreigementen galmen door mijn stilgelegde brein. Dreigementen, die nooit als zodanig bedoeld waren. Dat maakt het zo afschuwelijk triest. Voor haar, voor mij. Het is lang geleden, ik laat het rusten.

Borderline is ongeneeslijk. Dus wat wil ik nou? Het betekent voor mij: voortdurend verlies. Voor mij is leven: verliezen.

14 augustus 2011

Marianne