Weg met de Kerst (pp1)

Niet nodig om de puinzooi op zolder nóg groter te maken in een zoektocht naar Kertversieringen. Lekker geen hoofdbrekens over maaltijden; geen gepieker over Kerstboodschappen. En niet nodig om in die krankzinnige drukte een van zoveel te zijn. Een uitstekende zet van de Gezonde Volwassenen (hierna GV) in mij.

Almelo is toch een eind rijden. Een kleine twee uur neemt de rit in beslag. We gaan naar het Preston Palace. Een soort cruiseschip zonder de eigenschappen van een varende boot. Veel mogelijkheden tot vermaak, immens groot én binnen. Dit inpandige concept is voor ons een waar genot. De Beschermer kan zich hier uitstekend in vinden. Overal gezellige zitjes en volop eten en drinken, de hele dag door. Heerlijk voor ons oudjes. Wij hoeven alleen maar te genieten van de kids en onszelf bezig te houden met de dingen die wij graag doen. Lief, borduren en lezen en ik schrijven en vilten sneeuwklokjes maken, een aardigheidje voor mijn groepsgenoten, om te trakteren op mijn verjaardag.

Dat genieten van de kids spreekt helemaal niet voor zichzelf. Er is wel wifi, maar echt werken doet is niet vanzelfsprekend. Waar ben je zonder internet tenslotte. Dochterlief maakt het knap chagrijnig. Ze heeft niet eens op Facebook kunnen vermelden dat ze met vakantie is. Ja, waar (ver)blijf je dan? Dan is ze ook nog eens snipverkouden, maar gelukkig niet ongesteld dankzij de Primolut. Een welkome medestander in haar stemming.

Gelukkig is er veel patat en nog meer saus bij het avondbuffet en zelfs appelmoes voor Teske. De kids ontdekken vanavond de spareribs. Dat eten kan in elk geval geen reden tot chagrijn zijn.

Na het avondeten willen we zitten, Lief en ik. Maar wij zijn nog helemaal niet aan de beurt, helaas. De kids hebben weliswaar geheel zelfstandig het volledige emplacement verkend, maar ze zijn er nog niet aan toe om ook zelfstandig iets te gaan ondernemen. Wij moeten nog even mee… Goed, op naar de kermis. Goede attracties hoor, echt geen vijfderangs kermisje. En alle attracties zijn kosteloos voor ons. Dat wordt uitgebuit door de jongelui, vermoed ik. Al snel heb ik door, dat dat voor vandaag in elk geval nog niet opgaat. De speelautomaten zijn veel aantrekkelijker en daar moet natuurlijk vet geld in. Coindozer! In het echt! Momenteel een van de meest favoriete Apps van Lief en de kids. Dat wordt prijzen binnenslepen. Prijzen op het niveau van aanstekers. Nou ja, handig om het vuurwerk mee aan te steken volgende week. Er wordt voor vijf euro ingemikt, maar er vallen geen prijzen.

Oké, morgen meer.

24 december 2011

Marianne 

Genieten of niet? (pp2)

Heerlijk, de hele dag zitten, eten en drinken. Ik word niet echt blij van al die geneugtes, wel doodmoe. Dus vanmiddag effe een dikke dut doen. Verdiend na twee Bailey’s. Die smaken lekker zeg! Voor herhaling vatbaar. We zijn hier nog twee volle dagen en ik voel mijn lichaamsgewicht nu al stijgen, iets minder lekker. Maar ja, we hebben er voor betaald. De gangbare maaltijden lijden onder de talrijke buffetten die overal, de hele dag door te vinden zijn.  Alleen het ontbijt ontspringt de dans. Daar beginnen we de dag met echt genieten.

Vandaag hebben we in elk geval zwemmen, bowlen en de kermis op ons programma staan. Het zwemparadijs kom ik niet in. Subtropische temperaturen en een hoge luchtvochtigheid houden mij achter de ramen buiten het bad. Het ziet er ook vanaf hier geweldig uit. Het ademt de sfeer van donkere diepten uit tijdens een tocht door imposante grotten, maar wordt overkoepeld door een schitterende sterrenhemel. De uitstraling kan niet mooier wat mij betreft. De kids hebben het zichtbaar naar hun zin, als ze in zicht zijn. Een grote glazen bak met vissen van indrukwekkende afmetingen, torent uit het bad omhoog. Een meetingpoint. Jammer, dat we geen hengels hebben meegenomen, hoewel vissen als activiteit, vast verboden is en waarschijnlijk onmogelijk.

Omdat zwemmen hongerig en dorstig maakt nemen we het er hierna van in de ‘barstraat’, waar ook wifi bereik is. En dat maakt ons alle vier gelukkig, of we thuis zijn. Even terugtrekken in onszelf. Lief met wordfeud, de kids met hun ding en ik even in contact met mijn lotgenoten. Intussen genietend van hapjes en drankjes. Het kost ons enige moeite om het roer om te gooien en ons te richten op de activiteit bowlen. Ook hieraan kan ik niet deelnemen. Mijn schoudermankement maakt het mij onmogelijk. Ik zit en ik kijk en vooral het decors is ook hier weer meer dan de moeite van het bekijken waard. We zijn in een ‘kolenmijn’. Mijnlampjes geven flikkerend licht. Op de afscheidingen tussen de banen staan mijnkarren vol kolen. Een kompel hakt in de rotsen, uitgedost in een heuse mijnwerkers uitrusting. De schijnwerper van zijn helm tovert de rotsen uit het donker. Het schemerlicht doet ook hier wonderen. De verbeelding spreekt.

De speelscores worden op de monitor boven de baan weergegeven met komische animaties. Een rennende schildpad; een uitgeputte eend, die op zijn rug ligt in een met water gevuld badje; een hard fietsende hamster, en zo meer. En de winnaars zijn: Teske en Lief. En onze zoon neemt morgen wel revanche.

Op de kermis blijkt coindozer eruit te liggen en ook de grijper is niet leuk meer na gisteren. Teske had een ‘angry bird’ in een volledig omsloten greep, maar het apparaat werkte niet mee. Alweer een misprijs.  En ook nu weer krijgen we ze niet in de attracties gepraat. Nee, vandaag willen ze schieten. De helden. Teske laat ons nog een paar keer volledig overbodig weten, dat ze er geen idee van heeft hoe het moet. Gewoon naast je broer gaan staan, die het ook niet weet, en hem nadoen. Kortom, al doende leert men. Samen zijn ze goed voor een prijs. Ze kiezen unaniem voor de ‘duivel’, ook leuk voor mij. Ik druk het eng-aanvoelende ding liefdevol tussen mijn handen en tegen mijn borst.

24 december 2011

Marianne

Teveel van het goede (pp3)

We verzanden vandaag al snel in passiviteit. De ernstig toegenomen drukte ontneemt ons alle moed om de met zorg gekozen zitplaatsen in de wifi-zone, te verlaten. Zeker weten, dat we er de rest van de dag geen meer kunnen bemachtigen.

Na een uurtje of twee verdwijnen de kids naar hun kamer. Ze willen samen, in alle rust een spelletje ‘Hobbit’ doen. Fenna verdraagt het lawaai slecht. Het ene oor, waar ze gehoor in heeft, raakt overbelast. Alle herrie zorgt ervoor dat ze niets verstaat en dat is vermoeiend voor ons meisje. Lief en ik gaan maar weer aan de wijn en de hapjes. Ik word er misselijk van onderhand. En probeer die misselijkheid weg te eten. Omdat het eerste Kerstdag is, zijn de lekkernijen nog talrijker. Lief komt met een kom chocoladepinda’s mijn kant op. Funest, want die dingen vind ik lekker! Ik kan er nog even van afblijven, maar dan… Het hek is van de dam. Dan ook maar wijn in plaats van cola light. Om de calorieën hoef ik het ook niet meer te laten. Die komen toch wel in extreem grote hoeveelheden binnen.

Fijn om te kunnen schrijven, dat sluit me prettig af van de enorme drukte om me heen. De toenemende warmte bestrijd ik door me te ontdoen van een laagje kleding en mijn waaier. Daar heb ik inmiddels wel mee om leren gaan, dankzij de overgang. Mijn hele, nieuwe garderobe is gericht op sterke temperatuurwisselingen.

De tijd verstrijkt. Na vijf glazen wijn en veel bordjes met lekkers, heb ik het ineens gehad. Ik ga een dut doen. Een poos liggen in plaats van zitten. Eten verteren en drank verwerken, dan kan ik er met het avondeten weer tegenaan.

Hazenpeper met aardappelpuree en lekker knapperige groenten. Even geen wijn. Mm, hoe lekker kan water zijn? Veel water. Last van nadorst? Later op de avond krijg ik vanzelf weer zin in een alcoholisch, zoet drankje en daar moet dan toch ook weer een klein bordje brood en salade bij. Ik voel me nu echt oververzadigd en na een laatste bailey’s vertrek ik als laatste van ons vier naar bed. Een typisch voorbeeld van ‘go with the flow’.

25 december 2011

Marianne

Wie hier wint (pp4)

Het vele zitten, en liggen op een springveren matras heeft mij gebroken. Dat merk ik

’s nachts al, als ik met een volle blaas wakker word. Ik wil naar de wc, maar dat lijkt onmogelijk met zoveel pijn en probeer de drang te weerstaan. Dat laatste moet het afleggen tegen het eerste. Terug in bed, weet ik niet hoe snel ik weer in slaap moet zien te komen. Die pijn!

Ochtend. Ik wil er niet uit, kan me nauwelijks omdraaien. Of ik een ongeluk heb gehad. Ik ben gestrand in welvaart. De gevolgen wil ik het liefst vermijden. Als Lief mij meldt soortgelijke klachten te vertonen, neemt mijn weerstand net genoeg af. Beweging helpt, distilleer ik uit de opmerkingen van Lief. De afstandelijke Beschermer duw ik opzij en ik zet mezelf in de modus van de Gezonde Volwassene (hierna GV) . Het helpt nog ook, blijkt later.

Vanmorgen betreed ik even het subtropische zwemparadijs. Dochterlief wil op de foto, met broer natuurlijk. Hij ontkomt er niet aan, want zij beslist. En als hij iets echt niet wilt, blijkt hij als geen ander de boel te kunnen saboteren. En dan is de lol er natuurlijk heel snel af. De hitte is groot zoals verwacht, maar voor eventjes wel vol te houden. Als alle poses op de gewenste plekken zijn vastgelegd, ga ik richting uitgang. Begint het ineens te regenen! Dat heb ik nog nooit meegemaakt in een overdekt bad. Regen uit het met sterren bedekte hemelruim. Watervallen, fonteinen en plaatselijke sproeiers ken ik wel. Daar kan ik nu dus een nieuwe, verkoelende ervaring aan toevoegen.

Ook vandaag is het stinkend druk. Te druk en teveel lawaai. Dus blijven we zitten waar we zitten als we eenmaal in de wifi-zone een plekje hebben. Een stel leuke Twentse gasten reageren op ons met de treffende opmerking: ‘Zo, lekker aan het socialiseren?’ waarmee ze ons samenzijn niet beter kunnen karakteriseren. Elk van ons is verdiept in de eigen genoegens van het digitale.

In de middag drink ik twee bailey’s. Ze zijn weer heerlijk, maar ik zie in mijn geestesoog dat genoeg, genoeg is vandaag. De GV geeft niet voor niets signalen af die met overmaat te maken hebben. Ik heb geen zin in dat teveel. Ik begin zelfs al te waggelen als ik me voortbeweeg. Startpijnen proberen mij op mijn plaats te houden. Een valkuil van ongekende diepte.
Mijn GV heeft zowaar de overhand. Na twee bailey’s stop ik met de alcohol. Uniek voor mij. Lief drinkt ongehinderd door. Slappe witte wijn overigens, maar toch… En ik? Ik ben trots op mezelf. Ik grijp in. En ik beweeg zelfs meer, door af en toe eens wat heen en weer te lopen.

Een dutje heb ik vanmiddag niet nodig. De avondmaaltijd houd ik ook beperkt. Maar die toetjes! Jammer, dat ik er een kies die veel te lekker is. Ik neem nog een portie. Morgen naar huis, dus weer aan de magere yoghurt.

Zo, alle dagjesmensen vertrekken. Fijn, de ruimten zijn nu prettig gevuld. Het is vast rustig bij de midgetgolf. Wat heet, we zijn de enigen, voor vijf minuten. We halen sticks en ballen en komen in beweging. Het parcours geeft het leven in een kinderboerderij weer. Enig, de decors waar de banen zich in uitstrekken.

En ja hoor, Lief eindigt opnieuw op nummer een. Hoe doet ze dat toch?

26 december 2011

Marianne