De impasse voorbij

Tjee, even een paar zware dagen gehad. Ik zat helemaal vast. Niet wetende hoe verder te gaan.

Ik heb mezelf laten verleiden om deel 1, de Activatie, af te sluiten. Natuurlijk gaat het eigenlijke proces gewoon verder, maar het vormt niet meer de vertellijn van mijn dagboeken. Ik kom nu hele andere knooppunten tegen om mee aan de slag te gaan. Op weg naar therapie.

Mijn zelfvertrouwen loopt een flinke deuk op als ik het gesprek met Monique Rijven goed laat doordringen. En Angst, ja hoor die is er weer. Levensgroot. Inmiddels een lastig kind van mij geworden. Ik laat me er dan ook niet door imponeren. Nee, ik bepaal en blijf dat doen.

Alles wat ik geschreven heb staat als een huis en is de moeite van het lezen waard. Dat heb ik niet van mezelf, maar van Loes (schrijver-journalist) en Monique (schrijversdocent). Zoals ik schrijf is puur en sprankelend. De noodzaak om les te nemen is volgens Monique niet aanwezig. Nou, dat is toch een flink compliment hè? Geen aanleiding om me zorgen te maken.

Mooi wel, dus……

Monique geeft me een aantal zeer bruikbare tips om tot een professioneel boek te komen. Toch deins ik terug. Het maakt me bang en onzeker. Ik mobiliseer al mijn maten om me bij te staan. Knorretje krijgt blijvend een ereplaats. Die zit voorlopig te stralen.

Ik weet plots niet meer waarover te schrijven, alsof ik ben opgedroogd. Toch weet ik, dat dat niet zo is. Ik zit in een impasse. Ben flink verward, terwijl ik Zelfvertrouwen nodig heb om verder te schrijven. De leidende draad is uit mijn handen gevallen, of is tot een eind gekomen. Zou best kunnen.

Ik zoek een nieuw beginnetje. In de tussentijd zet Brein de dingen op een rijtje. Ik geef ze de info, die ze nodig hebben.

Na twee dagen krijg ik een mooi lijstje van Brein. Goed werk geleverd, lui!

Brein laat mij weten mijn eigen lijn uit te zetten en te vertrouwen op mezelf en hen. Makkelijk gezegd, maar dat is blijkbaar nodig.

“Houdt vast aan je eigen weg. Laat je niet afleiden door mensen die jij als je meerdere beschouwt. Hoezo meerdere? Ook zij zijn naakt geboren en gaan een keer dood. Dat zijn toch zekerheden waar je niet omheen kunt”.

Oké dan! Ik leid er uit af, dat ik tips en adviezen die me niet aanspreken ook niet hoef te volgen. Ik hoef niet te voldoen aan hun wensen. Het is mijn ding. Goed, dat weet ik! Maar ik heb ook een emotionele reactie.

Ik vermoed in het schema van de ‘Mislukking/schaamte’ vast te zitten of/en in die van de ‘Goedkeuring en erkenning zoeken’. Ik herken het ‘Kwetsbare kind’ versus de ‘Veeleisende ouder’

Leuk om te weten, maar wat moet ik er verder mee. Ik houd me voorlopig maar even vast aan de adviezen van Brein, die heeft het beste met me voor. En dit is het gevolg: ik schrijf verder. Op mijn manier, over mijn dingen en met mijn eigen intentie. Het doet me goed!

augustus 2011

Marianne