Een van de anderen

Wat een zeikwijf, die van gisteren. Probeert haar problemen filosofisch te benaderen. Staat interessant zeker. Ze heeft ook weer de hele dag op haar nest gelegen en een wedstrijdje slapen gedaan. Of je daar beter van word!

Ik weet wel waar het aan ligt hoor. Maar ze mag het niet weten natuurlijk, want het is te gewoontjes. Past niet bij madam.

Ze had gewoon niets meer te melden. Dan wordt ze bang. Bang om door de mand te vallen, zeg maar. Bang dat iedereen te weten komt, dat ze helemaal niet kan schrijven en supersaai is. Dan keert ze haar (enorme) kont tegen de krib en wil niks meer. Moet ik haar weer opbeuren. Geloof maar van mij, dat ik daar echt geen energie in ga steken vandaag. Het is tenslotte zondag. Ik heb ook mijn vrije dagen.

Trouwens, ze heeft wel meer van die onzinnige ideeën over zichzelf. Las ze gisteren in het boek ‘Leven in je Leven van Young & Klosko’  Kraamt ze ineens uit, dat ze helemaal geen borderline heeft. Nou vraag ik je toch? Eerst een half jaar lang jammeren over dat loeder en dan doodgewoon ontkennen dat ze het überhaupt heeft! Dat zal je naast je hebben, de hele dag. Daar heb ik dus mee te dealen. Lastpak!

En waar gaat het nou helemaal over?

Ze komt erachter dat de valkuil van het sociale isolement wel heel erg bij haar past. (Wat we allemaal allang wisten, natuurlijk). Dus begint ze geconcentreerd (dat moet ik haar nageven), te lezen. Maar gooit het boek even later boos van zich af.

Zij vindt ineens dat anderen haar niet in de steek laten, maar dat zij anderen niet goed genoeg vindt voor zichzelf. En ze heeft helemaal geen minder goede eigenschappen, die ze wil veranderen. Ze heeft ze gewoon geaccepteerd en leeft ernaar. En zo zijn er nog veel en veel meer dingen die ze leest waar ze minzaam op reageert. Ze zet de dingen gewoon naar haar hand. En dat huiswerk. Kom nou zeg! Die lijsten ga ik echt niet allemaal maken! Gewoon vergeefse moeite. ‘Moet ík zaken gaan verzinnen, want zij kan er toch niet opkomen’.

Kakmadam! Ze kan het hoog hebben zitten hoor!

Ach zielenpoot, mijn broek zakt ervan af. Ik brul nog tegen haar: ‘Doe es normaal joh!’,  maar ze heeft het dekbed al over haar oren getrokken.

Ze heeft weinig weet van mijn bestaan, tot nu toe. Daar moet maar eens verandering in komen. Die lieverd kan het toch niet alleen.

 21 augustus 2011

Marianne