Antistoffen

Toch wil ik niet dat Borderline opnieuw de leidende kracht in mijn leven wordt. Het gedraagt zich als een zich steeds muterend virus. Dat maakt me kwetsbaar.

Brein en ik moeten nieuwe antistoffen aanmaken en die laten zich niet opjagen. Dat gaat traag. Ik loop dus steeds een aantal passen achter. In de tussentijd heeft het monster nieuwe trucs ontwikkeld om mij, als slachtoffer, in de rug aan te vallen. Onverwacht en heftig.

Op het moment gebruikt hij mijn dromen om mij duidelijk te maken wat hij van mij verwacht. Hij toont mij schrikbeelden. Waarschuwingen voor de toekomst. Ik kan maar beter luisteren, begrijp ik uit zijn dreigementen. Zo goed en zo kwaad als ik kan, probeer ik hem te weerstaan. Hij heeft een langere adem, weet ik van eerder. Dus doe ik mijn best mijn uithoudingsvermogen te vergroten.

Gisteren bijvoorbeeld. We kregen bezoek. Twee ernstig gehandicapte vrienden kwamen een dagje. Dat kost toch wat voorbereiding. Borderline gaf me hoofdpijn. Om als excuus te gebruiken onder het bezoek uit te komen. Mezelf terug te trekken in mijn kamer. Slim van hem.

Vanaf het eerste moment weigerde ik om erin mee te gaan. Ik nam paracetamol, vastbesloten me niet door deze zet van Borderline te laten uitschakelen. Ik hield vol en Borderline moest op alle fronten bakzeil halen.

En vanmorgen. Zwemmen geeft mij Kracht. Niet alleen mijn spieren worden sterker, ook mijn autonomie. Een goed instrument om Borderline te bestrijden.‘Bordeline, Jij gaat niet méér afbreuk doen aan de kwaliteit van mijn bestaan’, laat dat duidelijk zijn!

18 augustus 2011

Marianne