Een pakje van JoyDesign

Verwacht en gekomen.

Vanmiddag ligt er weer een pakje van Joydesign op mijn deurmat. Twee patroonbladen bestelde ik eind vorige week en nu heb ik ze al binnen.

De pakjes zien er altijd heerlijk uit: bomvrij ingepakt, glanzend van het, vrijwel compleet glad (wat mij nooit lukt) aangebrachte plakband, schreeuwend om opgepakt te worden. Dat worden zeker tien minuten genieten.

Mijn gretigheid heb ik overboord gegooid. Het is veel leuker om dit pakje, dat met zoveel zorg en aandacht is samengesteld, evenzo uit te pakken. Dus maak ik plaats aan tafel, pak een schaar of mesje en roep iedereen erbij die dit wil gaan meebeleven en dan begint mijn externe determinatie.

Ik draai het pakje rond en rond in mijn handen: het voelt als een belofte, en zoek alvast naar een plekje om straks het openingsbeginnetje te maken. Jammer, maar het zal toch enige schade oplopen. Ondertussen bekijken we de details aan de buitenzijde. 

'Wat enig!', roep ik uit, als ik het meer dan lieve labeltje ontdek met het printje van de postduif. Daar doe ik voorzichtig mee. Gewoon leuk om bij mijn viltspulletjes te bewaren. Zo maak je toch van een pakje een cadeautje!

Nou, het moet er toch van komen. Toch nog voorzichtig plaats ik de punt van de schaar op het door mij uitgekozen plekje en  ik knip één van de omgeslagen hoeken van het pakje open. Even moet ik de verleiding weerstaan om het open te scheuren, maar moeilijk is dat niet. Zo, nu de lange kant, vervolgend de andere hoek en de spulletjes liggen voor het grijpen.

De 'oh's'  en  'ah's'  zijn niet van de lucht. De toevoegingen trekken mij het meest, maar eerst 'controleer' ik de inhoud op het door mij bestelde.  Een patroonblad van 'het Zaaiertje' en het patroonblad 'Groene vingers'. Maar natuurlijk liggen die keurig netjes ieder in een eigen mapje voor mij op tafel. 'Leuk, mijn Vogelverschrikker is bijna af, dan begin ik aan deze werkjes'.

En dan zie ik een klein ingepakt cadeautje liggen.'Oh, de attentie die je ontvangt bij een bestelling tot €10,00', herinner ik me. Ik pak het uit en zie een schattig haasje in mijn hand liggen. 'Leuk voor mijn peuterdochter', denk ik onmiddellijk. Maar dan: 'Help!', ze is al achttien! Oh, maar wacht, mijn lief werkt met kinderen, speciale kinderen. En speciale kinderen geeft ze af en toe graag een speciaal cadeautje. Dat haasje komt wel op een heel goede plek terecht.

Dan ligt er nog een Bedank-kaartje voor me met een gelukshangertje eraan vastgemaakt in een gaatje in de vorm van een sterretje. Tis werkelijk zó af. Affer kan niet.

Ook het visitekaartje van JoyDesign ontbreekt niet. Het pronkt met de tekst:'Bedankt voor uw bestelling'. 'Bedankt voor deze zending', wil ik retourneren.

Ach, en dan ook nog een flyer toegevoegd met het patroontje om kleine-wens-kado-doosjes te maken. Op de flyer zijn het kleine kerstwens-kado-doosjes.

Wat een feest, zo'n pakje van JoyDesign. Ik heb weer genoten.

Van A naar B in Alphen aan den Rijn

Nederland ligt op de schop, dat is bekent.

Ons wegennet is aan onderhoud toe. En, daar is goed over nagedacht. Van A naar Beter is een prima plan en voorkomt onplezierige verrassingen. Nederland blijft in beweging, al gaat het iets trager vanwege wegafzettingen en omleidingen.

In mijn woonplaats is de bewegwijzering moeilijk te volgen. Door mij sowieso.

Vanmiddag moet ik even naar de andere kant van de stad. Gewoon van A naar B. Het gaat vlot, want ik zit ook nog eens in de groene golf.

Wat mij overdonderd, is het grote aantal gele borden aan weerszijden van de weg. Een niet te stuiten hoeveelheid. Gele verkeersborden die aankondigen waar en wanneer er omleidingen en of afzettingen worden verwacht. En vervolgens, maar ook tegelijkertijd gele borden in de vorm van een pijl met A, B, C, D, et cetera, erop. Waar ze naar toe leiden blijft mij een raadsel. Mijn stratenkennis is nihil, dus pieker ik me suf als ik lees dat de Bomenbuurt wordt afgesloten. Geen idee waar ik de Bomenbuurt moet plaatsen. Ik ben er al lang voorbij tot ik me besef, dat het bord meer te melden had. Jammer, gemist. Maar, denk ik, er zal nog wel een herhaling komen. Ja daar. Weer een aankondiging op een groot geel bord. Het enige dat ik weet op te vangen is dat het niet over de Bomenbuurt gaat.

Ik knal bijna op mijn afremmende voorganger. Een zebrapad. Waar moet ik in ‘s hemelsnaam op letten? Ondertussen trekken de knallende hoofdletters in voortdurende herhaling aan mij voorbij.

Weer een naderend groot geel bord. Goed opletten. Onbekende straatnamen en m.i.v. … Wanneer? Gemist. Ach, het betreft vast bestemmingen waar ik niets te zoeken heb. Het volgende exemplaar steekt alweer tergend duidelijk af tegen de blauwe lucht. Blauw en geel. Complementaire kleuren, dat werkt goed.

Waarom wil ik het eigenlijk moeten kunnen lezen? Het lijkt wel op de supermarkt, waar ik mij als klant voortdurend belaagd weet door bordjes met kortingsacties. Ik koop alleen wat mijn lijstje vermeld. Die bordjes negeer ik systematisch en dat bevalt me uitstekend. Het lijkt mij een goed idee om in dit geval hetzelfde te doen. Wijzer word ik er toch niet van.

Vanaf nu rijd ik gewoon naar mijn einddoel. Doe mijn ding. En rijd terug naar huis. En dat alles ongestoord. Toch ietsje wijzer geworden tijdens deze puzzelrit.

 maart 2013

Marianne

Weg met de Kerst (pp1)

Niet nodig om de puinzooi op zolder nóg groter te maken in een zoektocht naar Kertversieringen. Lekker geen hoofdbrekens over maaltijden; geen gepieker over Kerstboodschappen. En niet nodig om in die krankzinnige drukte een van zoveel te zijn. Een uitstekende zet van de Gezonde Volwassenen (hierna GV) in mij.

Almelo is toch een eind rijden. Een kleine twee uur neemt de rit in beslag. We gaan naar het Preston Palace. Een soort cruiseschip zonder de eigenschappen van een varende boot. Veel mogelijkheden tot vermaak, immens groot én binnen. Dit inpandige concept is voor ons een waar genot. De Beschermer kan zich hier uitstekend in vinden. Overal gezellige zitjes en volop eten en drinken, de hele dag door. Heerlijk voor ons oudjes. Wij hoeven alleen maar te genieten van de kids en onszelf bezig te houden met de dingen die wij graag doen. Lief, borduren en lezen en ik schrijven en vilten sneeuwklokjes maken, een aardigheidje voor mijn groepsgenoten, om te trakteren op mijn verjaardag.

Dat genieten van de kids spreekt helemaal niet voor zichzelf. Er is wel wifi, maar echt werken doet is niet vanzelfsprekend. Waar ben je zonder internet tenslotte. Dochterlief maakt het knap chagrijnig. Ze heeft niet eens op Facebook kunnen vermelden dat ze met vakantie is. Ja, waar (ver)blijf je dan? Dan is ze ook nog eens snipverkouden, maar gelukkig niet ongesteld dankzij de Primolut. Een welkome medestander in haar stemming.

Gelukkig is er veel patat en nog meer saus bij het avondbuffet en zelfs appelmoes voor Teske. De kids ontdekken vanavond de spareribs. Dat eten kan in elk geval geen reden tot chagrijn zijn.

Na het avondeten willen we zitten, Lief en ik. Maar wij zijn nog helemaal niet aan de beurt, helaas. De kids hebben weliswaar geheel zelfstandig het volledige emplacement verkend, maar ze zijn er nog niet aan toe om ook zelfstandig iets te gaan ondernemen. Wij moeten nog even mee… Goed, op naar de kermis. Goede attracties hoor, echt geen vijfderangs kermisje. En alle attracties zijn kosteloos voor ons. Dat wordt uitgebuit door de jongelui, vermoed ik. Al snel heb ik door, dat dat voor vandaag in elk geval nog niet opgaat. De speelautomaten zijn veel aantrekkelijker en daar moet natuurlijk vet geld in. Coindozer! In het echt! Momenteel een van de meest favoriete Apps van Lief en de kids. Dat wordt prijzen binnenslepen. Prijzen op het niveau van aanstekers. Nou ja, handig om het vuurwerk mee aan te steken volgende week. Er wordt voor vijf euro ingemikt, maar er vallen geen prijzen.

Oké, morgen meer.

24 december 2011

Marianne 

Genieten of niet? (pp2)

Heerlijk, de hele dag zitten, eten en drinken. Ik word niet echt blij van al die geneugtes, wel doodmoe. Dus vanmiddag effe een dikke dut doen. Verdiend na twee Bailey’s. Die smaken lekker zeg! Voor herhaling vatbaar. We zijn hier nog twee volle dagen en ik voel mijn lichaamsgewicht nu al stijgen, iets minder lekker. Maar ja, we hebben er voor betaald. De gangbare maaltijden lijden onder de talrijke buffetten die overal, de hele dag door te vinden zijn.  Alleen het ontbijt ontspringt de dans. Daar beginnen we de dag met echt genieten.

Vandaag hebben we in elk geval zwemmen, bowlen en de kermis op ons programma staan. Het zwemparadijs kom ik niet in. Subtropische temperaturen en een hoge luchtvochtigheid houden mij achter de ramen buiten het bad. Het ziet er ook vanaf hier geweldig uit. Het ademt de sfeer van donkere diepten uit tijdens een tocht door imposante grotten, maar wordt overkoepeld door een schitterende sterrenhemel. De uitstraling kan niet mooier wat mij betreft. De kids hebben het zichtbaar naar hun zin, als ze in zicht zijn. Een grote glazen bak met vissen van indrukwekkende afmetingen, torent uit het bad omhoog. Een meetingpoint. Jammer, dat we geen hengels hebben meegenomen, hoewel vissen als activiteit, vast verboden is en waarschijnlijk onmogelijk.

Omdat zwemmen hongerig en dorstig maakt nemen we het er hierna van in de ‘barstraat’, waar ook wifi bereik is. En dat maakt ons alle vier gelukkig, of we thuis zijn. Even terugtrekken in onszelf. Lief met wordfeud, de kids met hun ding en ik even in contact met mijn lotgenoten. Intussen genietend van hapjes en drankjes. Het kost ons enige moeite om het roer om te gooien en ons te richten op de activiteit bowlen. Ook hieraan kan ik niet deelnemen. Mijn schoudermankement maakt het mij onmogelijk. Ik zit en ik kijk en vooral het decors is ook hier weer meer dan de moeite van het bekijken waard. We zijn in een ‘kolenmijn’. Mijnlampjes geven flikkerend licht. Op de afscheidingen tussen de banen staan mijnkarren vol kolen. Een kompel hakt in de rotsen, uitgedost in een heuse mijnwerkers uitrusting. De schijnwerper van zijn helm tovert de rotsen uit het donker. Het schemerlicht doet ook hier wonderen. De verbeelding spreekt.

De speelscores worden op de monitor boven de baan weergegeven met komische animaties. Een rennende schildpad; een uitgeputte eend, die op zijn rug ligt in een met water gevuld badje; een hard fietsende hamster, en zo meer. En de winnaars zijn: Teske en Lief. En onze zoon neemt morgen wel revanche.

Op de kermis blijkt coindozer eruit te liggen en ook de grijper is niet leuk meer na gisteren. Teske had een ‘angry bird’ in een volledig omsloten greep, maar het apparaat werkte niet mee. Alweer een misprijs.  En ook nu weer krijgen we ze niet in de attracties gepraat. Nee, vandaag willen ze schieten. De helden. Teske laat ons nog een paar keer volledig overbodig weten, dat ze er geen idee van heeft hoe het moet. Gewoon naast je broer gaan staan, die het ook niet weet, en hem nadoen. Kortom, al doende leert men. Samen zijn ze goed voor een prijs. Ze kiezen unaniem voor de ‘duivel’, ook leuk voor mij. Ik druk het eng-aanvoelende ding liefdevol tussen mijn handen en tegen mijn borst.

24 december 2011

Marianne

Teveel van het goede (pp3)

We verzanden vandaag al snel in passiviteit. De ernstig toegenomen drukte ontneemt ons alle moed om de met zorg gekozen zitplaatsen in de wifi-zone, te verlaten. Zeker weten, dat we er de rest van de dag geen meer kunnen bemachtigen.

Na een uurtje of twee verdwijnen de kids naar hun kamer. Ze willen samen, in alle rust een spelletje ‘Hobbit’ doen. Fenna verdraagt het lawaai slecht. Het ene oor, waar ze gehoor in heeft, raakt overbelast. Alle herrie zorgt ervoor dat ze niets verstaat en dat is vermoeiend voor ons meisje. Lief en ik gaan maar weer aan de wijn en de hapjes. Ik word er misselijk van onderhand. En probeer die misselijkheid weg te eten. Omdat het eerste Kerstdag is, zijn de lekkernijen nog talrijker. Lief komt met een kom chocoladepinda’s mijn kant op. Funest, want die dingen vind ik lekker! Ik kan er nog even van afblijven, maar dan… Het hek is van de dam. Dan ook maar wijn in plaats van cola light. Om de calorieën hoef ik het ook niet meer te laten. Die komen toch wel in extreem grote hoeveelheden binnen.

Fijn om te kunnen schrijven, dat sluit me prettig af van de enorme drukte om me heen. De toenemende warmte bestrijd ik door me te ontdoen van een laagje kleding en mijn waaier. Daar heb ik inmiddels wel mee om leren gaan, dankzij de overgang. Mijn hele, nieuwe garderobe is gericht op sterke temperatuurwisselingen.

De tijd verstrijkt. Na vijf glazen wijn en veel bordjes met lekkers, heb ik het ineens gehad. Ik ga een dut doen. Een poos liggen in plaats van zitten. Eten verteren en drank verwerken, dan kan ik er met het avondeten weer tegenaan.

Hazenpeper met aardappelpuree en lekker knapperige groenten. Even geen wijn. Mm, hoe lekker kan water zijn? Veel water. Last van nadorst? Later op de avond krijg ik vanzelf weer zin in een alcoholisch, zoet drankje en daar moet dan toch ook weer een klein bordje brood en salade bij. Ik voel me nu echt oververzadigd en na een laatste bailey’s vertrek ik als laatste van ons vier naar bed. Een typisch voorbeeld van ‘go with the flow’.

25 december 2011

Marianne

Wie hier wint (pp4)

Het vele zitten, en liggen op een springveren matras heeft mij gebroken. Dat merk ik

’s nachts al, als ik met een volle blaas wakker word. Ik wil naar de wc, maar dat lijkt onmogelijk met zoveel pijn en probeer de drang te weerstaan. Dat laatste moet het afleggen tegen het eerste. Terug in bed, weet ik niet hoe snel ik weer in slaap moet zien te komen. Die pijn!

Ochtend. Ik wil er niet uit, kan me nauwelijks omdraaien. Of ik een ongeluk heb gehad. Ik ben gestrand in welvaart. De gevolgen wil ik het liefst vermijden. Als Lief mij meldt soortgelijke klachten te vertonen, neemt mijn weerstand net genoeg af. Beweging helpt, distilleer ik uit de opmerkingen van Lief. De afstandelijke Beschermer duw ik opzij en ik zet mezelf in de modus van de Gezonde Volwassene (hierna GV) . Het helpt nog ook, blijkt later.

Vanmorgen betreed ik even het subtropische zwemparadijs. Dochterlief wil op de foto, met broer natuurlijk. Hij ontkomt er niet aan, want zij beslist. En als hij iets echt niet wilt, blijkt hij als geen ander de boel te kunnen saboteren. En dan is de lol er natuurlijk heel snel af. De hitte is groot zoals verwacht, maar voor eventjes wel vol te houden. Als alle poses op de gewenste plekken zijn vastgelegd, ga ik richting uitgang. Begint het ineens te regenen! Dat heb ik nog nooit meegemaakt in een overdekt bad. Regen uit het met sterren bedekte hemelruim. Watervallen, fonteinen en plaatselijke sproeiers ken ik wel. Daar kan ik nu dus een nieuwe, verkoelende ervaring aan toevoegen.

Ook vandaag is het stinkend druk. Te druk en teveel lawaai. Dus blijven we zitten waar we zitten als we eenmaal in de wifi-zone een plekje hebben. Een stel leuke Twentse gasten reageren op ons met de treffende opmerking: ‘Zo, lekker aan het socialiseren?’ waarmee ze ons samenzijn niet beter kunnen karakteriseren. Elk van ons is verdiept in de eigen genoegens van het digitale.

In de middag drink ik twee bailey’s. Ze zijn weer heerlijk, maar ik zie in mijn geestesoog dat genoeg, genoeg is vandaag. De GV geeft niet voor niets signalen af die met overmaat te maken hebben. Ik heb geen zin in dat teveel. Ik begin zelfs al te waggelen als ik me voortbeweeg. Startpijnen proberen mij op mijn plaats te houden. Een valkuil van ongekende diepte.
Mijn GV heeft zowaar de overhand. Na twee bailey’s stop ik met de alcohol. Uniek voor mij. Lief drinkt ongehinderd door. Slappe witte wijn overigens, maar toch… En ik? Ik ben trots op mezelf. Ik grijp in. En ik beweeg zelfs meer, door af en toe eens wat heen en weer te lopen.

Een dutje heb ik vanmiddag niet nodig. De avondmaaltijd houd ik ook beperkt. Maar die toetjes! Jammer, dat ik er een kies die veel te lekker is. Ik neem nog een portie. Morgen naar huis, dus weer aan de magere yoghurt.

Zo, alle dagjesmensen vertrekken. Fijn, de ruimten zijn nu prettig gevuld. Het is vast rustig bij de midgetgolf. Wat heet, we zijn de enigen, voor vijf minuten. We halen sticks en ballen en komen in beweging. Het parcours geeft het leven in een kinderboerderij weer. Enig, de decors waar de banen zich in uitstrekken.

En ja hoor, Lief eindigt opnieuw op nummer een. Hoe doet ze dat toch?

26 december 2011

Marianne

Tjonge-jongen

Onze puberzoon overhandigt mij deze morgen een groen A-viertje. Een vage herinnering zet mij in de ‘gooi maar weg’-stand. Het is info over deelname aan de Anglia lessen. Een mogelijkheid om extra lessen Engels te volgen en in het voorjaar af te sluiten met een internationaal erkend examen. Handig voor toekomstige studenten, die in het buitenland hun vervolgstudie willen doen. Als ze hun certificaat halen geeft die toegang tot de meeste Engelstalige hogescholen en universiteiten. Omdat mijn kids zich niet méér willen inspannen dan hoogstnoodzakelijk is, voor wat dan ook, ga ik er onmiddellijk vanuit dat het wel op de oud-papier stapel kan. Mijn insinuerende opmerking:’Dat kan zeker meteen weg’, blijkt misplaatst. Ik reageer stomverbaasd als hij mij laat weten er wel aan deel te willen nemen want ‘het is zijn beste vak’. Ik juich het uiteraard van harte toe. Goh, het lijkt wel of hij de laatste tijd begint te begrijpen, dat het tijd wordt om serieus te gaan leren. Hij begint zich te realiseren dat hij ooit zal moeten werken en dat zijn huidige prestaties daarop van invloed zijn. Gisteravond zat hij tijdens het avondeten te brainstormen over een mogelijke studierichting. Hij vroeg mij zelfs wat mijn werk van voorheen nou precies inhield. Onderzoeksvaardigheden dus, was zijn logische conclusie.  We bespraken verschillende arbeidsmogelijkheden. Stratenmaker leek hem wel wat, na een verscheidenheid aan mogelijkheden na te zijn gegaan, die als saai, van de hand werden gedaan. In elk geval was hij in een ding duidelijk. Rijk worden met zo min mogelijk inspanning. Nog niets veranderd sinds zijn kleuterjaren. Arme jongen, nog zo veel te leren.

Vanmiddag wordt duidelijk, dat hij hard zijn best doet om zijn ideaal te bereiken.

Meneer de Vos belt. De naam zegt me niets. Hij stelt zich voor als de mentor van Jelmer. Het muntje valt. Geen idee wat de reden is van zijn telefoontje. Die wordt mij al snel duidelijk. De vraag waarom wij niet naar de 10-minuten gesprekken zijn gekomen, verrast me. Ik weet van niets en laat dat dan ook weten. ‘Hebben wij de brief niet ontvangen met de uitnodiging?’ Ik pieker me suf, maar moet het antwoord schuldig blijven. Heeft u niet onlangs een enveloppe met rapport en brief ontvangen? Ik herinner me wel een enveloppe met een scorelijst betreffende de VAS toetsen en ja daar zat een brief bij (die ik niet gelezen heb). Die post was geadresseerd aan een klasgenoot, die ook Prins als achternaam heeft. Haar moeder belde mij erover. Dat laat ik meester de Vos dus weten. Misschien de reden van enige onduidelijkheid.

We praten even verder, want er schijnt iets niet te kloppen. De leerkracht informeert mij over Jelmers functioneren. Dat blijkt ver onder de maat te zijn, dus vond hij het vreemd, dat wij niet op de avond met de gesprekjes waren verschenen. Hij heeft het maar over Jelmers rapport, maar ik heb geen rapport gezien! Het begint te dagen. Hij heeft ons het rapport inclusief brief helemaal niet gegeven! Zit misschien nog onder in zijn tas, zo nalatig is hij wel. Meester de Vos vertelt uitgebreid hoe het er voor staat met onze zoon. Duits: 1,2; Frans 3,.; Engels 5,.;enzovoorts.  Al met al komt meneer 6 volle punten tekort! Zijn werkhouding en gedrag zijn ronduit slecht. Mijn mond valt letterlijk open, verbazing en ongeloof vechten om voorrang. En dat rapport dan? Fenna heeft ons ook geen rapport laten zien, dus er zijn geen rinkelende bellen ontstaan. 

Dat gaat vandaag nog aangepakt worden, laat ik de mentor weten.

22 november 2011

Marianne