Wie hier wint (pp4)

Het vele zitten, en liggen op een springveren matras heeft mij gebroken. Dat merk ik

’s nachts al, als ik met een volle blaas wakker word. Ik wil naar de wc, maar dat lijkt onmogelijk met zoveel pijn en probeer de drang te weerstaan. Dat laatste moet het afleggen tegen het eerste. Terug in bed, weet ik niet hoe snel ik weer in slaap moet zien te komen. Die pijn!

Ochtend. Ik wil er niet uit, kan me nauwelijks omdraaien. Of ik een ongeluk heb gehad. Ik ben gestrand in welvaart. De gevolgen wil ik het liefst vermijden. Als Lief mij meldt soortgelijke klachten te vertonen, neemt mijn weerstand net genoeg af. Beweging helpt, distilleer ik uit de opmerkingen van Lief. De afstandelijke Beschermer duw ik opzij en ik zet mezelf in de modus van de Gezonde Volwassene (hierna GV) . Het helpt nog ook, blijkt later.

Vanmorgen betreed ik even het subtropische zwemparadijs. Dochterlief wil op de foto, met broer natuurlijk. Hij ontkomt er niet aan, want zij beslist. En als hij iets echt niet wilt, blijkt hij als geen ander de boel te kunnen saboteren. En dan is de lol er natuurlijk heel snel af. De hitte is groot zoals verwacht, maar voor eventjes wel vol te houden. Als alle poses op de gewenste plekken zijn vastgelegd, ga ik richting uitgang. Begint het ineens te regenen! Dat heb ik nog nooit meegemaakt in een overdekt bad. Regen uit het met sterren bedekte hemelruim. Watervallen, fonteinen en plaatselijke sproeiers ken ik wel. Daar kan ik nu dus een nieuwe, verkoelende ervaring aan toevoegen.

Ook vandaag is het stinkend druk. Te druk en teveel lawaai. Dus blijven we zitten waar we zitten als we eenmaal in de wifi-zone een plekje hebben. Een stel leuke Twentse gasten reageren op ons met de treffende opmerking: ‘Zo, lekker aan het socialiseren?’ waarmee ze ons samenzijn niet beter kunnen karakteriseren. Elk van ons is verdiept in de eigen genoegens van het digitale.

In de middag drink ik twee bailey’s. Ze zijn weer heerlijk, maar ik zie in mijn geestesoog dat genoeg, genoeg is vandaag. De GV geeft niet voor niets signalen af die met overmaat te maken hebben. Ik heb geen zin in dat teveel. Ik begin zelfs al te waggelen als ik me voortbeweeg. Startpijnen proberen mij op mijn plaats te houden. Een valkuil van ongekende diepte.
Mijn GV heeft zowaar de overhand. Na twee bailey’s stop ik met de alcohol. Uniek voor mij. Lief drinkt ongehinderd door. Slappe witte wijn overigens, maar toch… En ik? Ik ben trots op mezelf. Ik grijp in. En ik beweeg zelfs meer, door af en toe eens wat heen en weer te lopen.

Een dutje heb ik vanmiddag niet nodig. De avondmaaltijd houd ik ook beperkt. Maar die toetjes! Jammer, dat ik er een kies die veel te lekker is. Ik neem nog een portie. Morgen naar huis, dus weer aan de magere yoghurt.

Zo, alle dagjesmensen vertrekken. Fijn, de ruimten zijn nu prettig gevuld. Het is vast rustig bij de midgetgolf. Wat heet, we zijn de enigen, voor vijf minuten. We halen sticks en ballen en komen in beweging. Het parcours geeft het leven in een kinderboerderij weer. Enig, de decors waar de banen zich in uitstrekken.

En ja hoor, Lief eindigt opnieuw op nummer een. Hoe doet ze dat toch?

26 december 2011

Marianne