Heerlijk, de
hele dag zitten, eten en drinken. Ik word niet echt blij van al die geneugtes,
wel doodmoe. Dus vanmiddag effe een dikke dut doen. Verdiend na twee Bailey’s.
Die smaken lekker zeg! Voor herhaling vatbaar. We zijn hier nog twee volle
dagen en ik voel mijn lichaamsgewicht nu al stijgen, iets minder lekker. Maar
ja, we hebben er voor betaald. De gangbare maaltijden lijden onder de talrijke
buffetten die overal, de hele dag door te vinden zijn. Alleen het ontbijt ontspringt de dans. Daar
beginnen we de dag met echt genieten.
Vandaag
hebben we in elk geval zwemmen, bowlen en de kermis op ons programma staan. Het
zwemparadijs kom ik niet in. Subtropische temperaturen en een hoge
luchtvochtigheid houden mij achter de ramen buiten het bad. Het ziet er ook
vanaf hier geweldig uit. Het ademt de sfeer van donkere diepten uit tijdens een
tocht door imposante grotten, maar wordt overkoepeld door een schitterende
sterrenhemel. De uitstraling kan niet mooier wat mij betreft. De kids hebben
het zichtbaar naar hun zin, als ze in zicht zijn. Een grote glazen bak met
vissen van indrukwekkende afmetingen, torent uit het bad omhoog. Een
meetingpoint. Jammer, dat we geen hengels hebben meegenomen, hoewel vissen als
activiteit, vast verboden is en waarschijnlijk onmogelijk.
Omdat
zwemmen hongerig en dorstig maakt nemen we het er hierna van in de ‘barstraat’,
waar ook wifi bereik is. En dat maakt ons alle vier gelukkig, of we thuis zijn.
Even terugtrekken in onszelf. Lief met wordfeud, de kids met hun ding en ik
even in contact met mijn lotgenoten. Intussen genietend van hapjes en drankjes.
Het kost ons enige moeite om het roer om te gooien en ons te richten op de
activiteit bowlen. Ook hieraan kan ik niet deelnemen. Mijn schoudermankement
maakt het mij onmogelijk. Ik zit en ik kijk en vooral het decors is ook hier
weer meer dan de moeite van het bekijken waard. We zijn in een ‘kolenmijn’. Mijnlampjes
geven flikkerend licht. Op de afscheidingen tussen de banen staan mijnkarren
vol kolen. Een kompel hakt in de rotsen, uitgedost in een heuse mijnwerkers uitrusting.
De schijnwerper van zijn helm tovert de rotsen uit het donker. Het schemerlicht
doet ook hier wonderen. De verbeelding spreekt.
De
speelscores worden op de monitor boven de baan weergegeven met komische
animaties. Een rennende schildpad; een uitgeputte eend, die op zijn rug ligt in
een met water gevuld badje; een hard fietsende hamster, en zo meer. En de
winnaars zijn: Teske en Lief. En onze zoon neemt morgen wel revanche.
Op de kermis
blijkt coindozer eruit te liggen en ook de grijper is niet leuk meer na
gisteren. Teske had een ‘angry bird’ in een volledig omsloten greep, maar het
apparaat werkte niet mee. Alweer een misprijs.
En ook nu weer krijgen we ze niet in de attracties gepraat. Nee, vandaag
willen ze schieten. De helden. Teske laat ons nog een paar keer volledig
overbodig weten, dat ze er geen idee van heeft hoe het moet. Gewoon naast je
broer gaan staan, die het ook niet weet, en hem nadoen. Kortom, al doende leert
men. Samen zijn ze goed voor een prijs. Ze kiezen unaniem voor de ‘duivel’, ook
leuk voor mij. Ik druk het eng-aanvoelende ding liefdevol tussen mijn handen en
tegen mijn borst.
24 december 2011
Marianne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten