Door een andere bril

Tussen-de-middag heb ik aan Lunchzwemmen gedaan.

Alsof je met je broodje tussen je tanden baantjes zwemt. Oud brood wordt aangeraden, anders ben je het zo gauw kwijt…

Hoe moet je het anders zeggen? Ik heb Lunch gezwommen, of geluncht tijdens het zwemmen, of baantjes getrokken en na elk baantje een hap mogen nemen?. Hoe dan ook, een ongelukkige combinatie. Tussen 11.00 en 12.00 uur is het Banenzwemmen, tussen 12.00 en 13.00 uur Lunchzwemmen. Ik zie het verschil niet.

De term moet maar eens aangepast worden. Babyboomzwemmen lijkt me erg geschikt. Babyboombanenzwemmen. Doet me denken aan het ‘biba bebi boek’ van marjolein mattaar. Een veel voorgelezen boek aan mijn dochter toen ik een biba bebi in mijn buik had. In die tijd zaten de bebi’s nog in de ‘belle bolle buiken’ van hun mama’s. Nu dobberen ze rond in het babyboombad. Liefs’ leeftijdgenoten.

Tijden veranderen nu eenmaal. Twintig jaar geleden waren er tijdens het Lunchzwemmen grotendeels hoog bejaarden, enkele profs, zo leek het mij en min of meer mislukte huisvrouwen zoals ik. De rest werkte en had echt geen tijd voor Lunchzwemmen.

Het kost me erg veel moeite om op tijd te komen voor het Lunchzwemmen. Het is niet de tijd maar meer de moeite die het me kost, om er te komen. Het lukt me, op een haar na.

Mijn ergernissen aan van alles en nog wat, zijn niet voor de poes. Een flinke kater zou er zijn bek aan vol hebben. De bekende problemen met het kluisje zijn erger dan ooit. Het kost me drie keer heen en weer lopen en zeker acht pogingen om de correcte combi te vinden. Puur gokken, dit keer. Inmiddels heeft de ervaring mij geleerd dat ik niet de enige ben. Dat heeft tot gevolg dat ik nu luid mopperend van me laat horen in de hoop op bijval.

Een komisch voorval doet me glimlachen. De onlogische vraag: ‘Wat zou ik nou echt willen?’ wordt er door getriggerd. Blijkbaar ligt het antwoord startklaar, als gevolg van het leuke voorval. Het antwoord is er eerder dan de vraag.

IK WIL LOL! Ik heb waanzinnige zin om plezier te hebben en me gek te lachen. De beste therapie die er bestaat. Daarmee bedoel ik niet om in een groep voor de k z’n k stompzinnig te gaan zitten neplachen.

Ik ben een groot liefhebber van programma’s als lachen om homevideo’s. Als enige van het gezin schiet ik voortdurend in de lach en veeg af en toe de tranen van mijn wangen van het schaterlachen. Leuk voor zoonlief. Die gaat me zitten nadoen. Pestjong. Als ie z’n zus niet kan pakken, pakt ie wel een van z’n moeders.

 Trouwens het werkt alleen als ik mijn lolbril op heb. Gisteren las ik pas over het bestaan ervan. Ik wissel mijn verliesbril maar eens om voor mijn lolbril. Zo is het leven een stuk aangenamer.

Op slag krijg ik ontzettend veel zin in ons uitje morgen. Naar de 50+ beurs. Dat wordt loltrappen.

13 september 2011

Marianne